Wymęczyłam się, wypociłam, znerwicowałam i wykrzyczałam, ale już po wszystkim. Udało się, moje Kochanie wraca po udanym zabiegu do domu. Koniec wstawania o 4 rano, koniec zasypiania w autobusach i mijania swojego przystanku, płacenia fortuny za jedzenie w cafeteriach i koniec użerania się z tymi angielskimi dziwakami. A właściwie to powinnam napisać koniec użerania z tymi Pakistanami i Jamajczykami, bo zdecydowanie więcej ich tutaj.
.. ze mozna stracic jedyna osobe, ktora jest przy Tobie. Czuc jego bol i strach. Czuc niemoc w stosunku do przemocy i niesprawiedliwosci jaka traktuje Cie swiat. Tego zawsze sie balam, bo to podwojny strach. Czujesz jego bol i swoj, bo jemu wyrzadzona jest krzywda. Poplakalam sie z niemocy.
Mam chwile, kiedy rozpiera mnie energia i chcialabym zrobic wszystko i do tego daze i zgdy udaje mi sie, jestem wtedy bardzo z siebie zadowolona i rozpiera mnie duma wtedy, juz nie energia.
Mam rowniez chwile takie, kiedy nie mam absolutnie ochoty i sily na nic. Jestem zmeczona, znudzona, spiaca, rozleniwiona. I w takich chwilach chcialabym byc rozpieszczona coreczka zamoznych rodzicow. Miec wszystko i nie musiec nic robic. Pozwolic innym robic wszystko za mnie.
I mam takie chwile, gdy pelna jestem zapalu, ale niestety nie mam czasu go wykorzystac. I to denerwuje mnie najbardziej.
Odcielam sobie dzisiaj kawalek skory z palca. Rzecz jasna, jak to w Anglii (gdzie nawet z totalnie beznadziejnym problemem ludzie jezdza do szpitala) nakazano natychmiast zabrac mnie do szpitala. I wlasciwie ku memu zdziwieniu, okazalo sie, ze postanowienie owe bylo conajmniej sluszne. A to dlatego, iz nie tyle skore odcielam ale rowniez i kawalek miesa. Zdezynfekowali (i wlasnie w tym momencie myslalam, ze poplacze sie jak dziecko) i jak to oni mowia zrobili mi 'dressing', czyli ubrali. I wyobrazcie sobie, ze przez 3- 4 dni musze nosic owy opatrunek nie dopuszczajac (absolutnie!) do zmoczenia, czyli zero kontaktu tej reki z woda przez 4 dni. Realne? Zdecydowanie nie.
Doczekałam się. Wszystko układa się dokładnie tak jak chciałam. Wydawało mi się, że jestem najbardziej pechową kobietą na ziemi, a jednak nie.
I już nie mogę doczekać się wyjazdu. Tak strasznie się cieszę. Jestem taka podekscytowana. W koncu to ponad rok, a rozmowy przez telefon już mi nie wystarczają. Już tylko miesiąc, a wydaje się tak długo. Niech ktoś sprawi, że będzie już wrzesien, proszę.